Ayağımız çarıklıydı.
Çarığımız kuruyunca hem ayağımızı sıkar, hem altı kayganlaşır, bazen bir düşman kadar tehlikeli olur, düşürürdü bizi.
Biz de nerede su veya kan gölü görürsek üstüne basar, çarığımızın altını ıslatmaya çalışırdık.
Islak çarık hem yolu iyi tutardı hem de ayağımızı sıkmazdı fazla.
Aşımız, sabah akşam kaynamış nohutla buğdaydan ibaretti.
İkişer üçer avuç kaynamış nohutla buğday verilirdi bizlere.
Biz de karnımız iyice acıkmasın diye bel kayışımızı sıkıca sarar bağlardık, kursağımız karnımıza değsin de, açlığımızı duymayalım diye.
Bazen de düşmanın kaçarken ovada ateşe verip yaktığı ekin tarlalarındaki başak artıklarını toplar, avucumuzda ufalar, üfler, savurur, kalan taneleri yerdik.

İşte o çarıkların sıktığı ayaklarımızla, haşlanmış buğdayların ıslattığı midelerimizle girdik İzmir’e oğul.
İzmir’e girdiğimizde çoğumuzun çantaları buğday başaklarıyla doluydu.
Düşmanı Çeşme’ye kadar kovalayan askerlerin içinde ben de vardım, manga başıydım.
Çeşme önlerinde ilk defa denizi gördüm.
Çarığım ayağımı sıkıyordu.
Deniz suyunda ıslatmak için çıkardım ayağımdan çarığımı.
Ama taban diye birşey kalmamıştı altında.
Çarığımı gözümün önünde tuttum da, tabanın deliğinden çizmeli düşmanın kaçışını gördüm; çarık çizmeyi yenmişti.

Daha ne söyleyeyim ki?
Hangi birini anlatayım ki?
Deniz denize bakan konakların çıra gibi yanışını mı?
Çıkan dumanların arasından anasız babasız kalmış çocukların çığlıklarını mı?
Herşey kıyamet alametiydi.
Hepsi de anasını babasını soruyor, ekmek, su istiyordu bizden.
Afyon’dan beri çarpışa çarpışa akıp gelen biz asker amcalarından soruyorlardı analarıyla babalarını.
Nereden bilebilirdik ki?
Ya öldürülmüşlerdi ya da kaç kaç olmuşlar, dağlara gizlenmişlerdi.
Gizlenen köylüler, mendilleriyle hayvanlarının ağızlarını sıkıca bağlarlardı, hayvanlar meleyip anırırsa, sesleriyle kendilerini ele vermesin, düşman duymasın diye.

O cepheden bu cepheye bu cepheden o cepheye derken tam on bir yıl seferberliğin içinde döndürdüm bu ömrü oğul.

Tam on bir yıl kurşun altı oldum, ölüm ağızlarında bulundum.
Ne anamla babamı görebildim ne bayramlaşıp kucaklaşabildim.
Düşmanın girdiği yerde bayramlaşma, kucaklaşma mı olurmuş?

Bu savaşların hiçbirinde çavuşluk, rütbe ummadım.
Kör dumanlar dağılsın borazan sesiyle uyanacağımıza horoz sesiyle uyanalım dedim.
Terki silah ettiğimde yaşım otuzu geçmişti.
Çoğu ayarlarımın saçları ağarmıştı.
Hayata ilk başladığım köyüme döndüğüm vakit babamı mezarda, anamı ise yaşlanmış, eğri buldum.
Herşey harap olmuştu.
Başa, yani aslına dönmüştü, çekirdek misali.
Açlık evleri delmiş, bağlar yabana kesmişti.
Çamur karıp duvar örmeye koyuldum hemen.
Başımı sokacak evimi kurdum.
Birtek kıl şalvarla düğmesiz, yakasız bir gömleğim vardı üstümde.
Onlarla yatar, onlarla kalkardım günlerce.
Kirlenince geceleri çıkarır küllü suda yur yıkar, sonra ocak ateşinin kenarına asardım kuruması için; bende yorganımın altına çır çıplak girer, sabaha kadar beklerdim.

Belim doğrulsun, hanem yeşersin dedim, evlendim sonunda.
Kırkından sonra şehzade oldum misali.
Çocuklarım oldu, torunlarım.
Başım horantaya karıştı.

Ama şimdi yaşlandım oğul.
Gövdem duygularını yitirdi.
Belden aşağım toprağa girmiş sayılır.
Yakında toprak omuzuma doğru çıkarsa hiç şaşmam.
Ama yaşlanmam keşke bir işe yarasaydı oğul.
Kulağıma çalıyor, duyuyorum, durum şartlar bozukmuş yine, durum ahval kötüymüş…
Kendi kendime söylenir diyinirdim, "Eskiden çarık zamanında altındık, şimdi sulh zamanında geçmez akçe, pul olduk" diye…

Not: Kestel Onbaşı ile bu konuşma 10 Ağustos 1994 günü yapılmıştır.

Kestel Hüseyin asıl adıyla Büyük Hüseyin Mersin’in ARSLANKÖY beldesinde yatmaktadır. Allah Rahmet Eylesin…

Bolkar Dergisi (Osman ŞAHİN)

TÜM GAZİ VE ŞEHİTLERİMİZİ SAYGI VE MİNNETLE YÂD EDİYORUZ. MEKÂNLARI CENNET OLSUN.

Osman ŞAHİN BEYE DE BU GÜZEL YAZIYI PAYLAŞTIĞI İÇİN TEŞEKKÜR EDİYORUZ.