Filozof TORLAKON’dan (Huzme- 10)

(Huzme: olumlu düşüncenin yaydığı şavk)

Dilek

Komşularından biri Filozof Torlakon’a merakla sorar;

Üstâdım! Benim aklımdan çeşitli şeyler geçiyor fakat bir türlü de karar veremiyorum. Diyelim ki bir akşam kaldırımda yürüyordunuz ve önünüze bir şişe çıktı. Siz de o şişeye bir tekme attınız. Hayır hayır! Siz yoldaki hiçbir şeye tekme atmazsınız biliyorum. O şişeyi ayağınızla sürükleyip veya elinizle alıp bir kenara koyarken, içinden bir cin peydah oldu ve “Ey Âdemoğlu! Dile benden ne dilersen!” dedi ve sâdece bir tek şey dileyebileceğini de belirtti. Neyi dilerdin?… Haa!. Sakın dünyaya adaleti filan getirebilmeyi dileme, bu cin o kadar da cömert değil!…

Filozofumuz hiç tereddüt etmeden cevap verir;

Kaybolan çocukları bulabilmeyi…

Karga

Fırtınalı bir günün ardından çevreyi incelemeye çıkan Filozof Torlakon, yuvadan savrulup düşmüş bir karga yavrusu bulur ve düştüğü yuvayı belirlemekte de hiç gecikmez… Hemen yavruyu alıp ağaca tırmanarak yuvasına koymak ister. Onun ağaca tırmandığını gören çevredeki kargalar bir anda üzerine üşüşürler. Bir yandan elindeki yavruyu düşürmemeye, diğer yandan da kendisi düşmemeye çalışır. Fakat şamataya toplanan kargaların sayısı o kadar çoğalır ki; ensesini, suratını kargaların gagalarından korumaya uğraşırken, ezmemek için gevşekçe tuttuğu yavru elinden sıyrılıp gider. Yavru aşağıya düştüğü için, kendisi de iner. Bakar ki yavru son nefeslerini vermektedir ve yapacak başka bir şey de kalmamıştır. Biraz önce olanca hiddetleriyle kendisine saldıran kargalar ise etraftaki ağaçlardaki yerlerini almış, dikkâtle gelişmeleri izlemektedir. Umduğu sonuca ulaşamayınca canı sıkılan filozofumuz, sülâlesini örgütleyip yönlendiren en kalın sesli kargaya çıkışır;

“Oldu mu şimdi şu yaptığınız? Neye yaradı?”

Yaşlı karga kendinden gâyet emin bir ağızla cevap verir;

“Yaptığımız şey akıl-hesap işidir ve neslimizi korumaya yaramaktadır! Bu yolda birimizin telef olması hiç de önemli değildir! Ağacımıza tırmanan herkes Torlakon gibi iyi niyetli olmayacaktır! Eğer Âdemoğluna karşı güven duygusu aramızda yaygınlaşırsa, bu bizim sonumuz olabilir. Çünkü Âdemoğlu çok nankör ve vahşîdir! Öz kardeşini öldürdükten sonra ne yapacağını şaşıran Âdem oğlu Kâbil’e bile, onu toprağa gömmesi gerektiği dersini büyük dedem vermiştir! Bizlerin Âdemoğullarından ders almaya da ihtiyacımız yok, yardım dilemeye de! Yaşama alanlarımızı mahvetmesinler, başka ihsan istemiyoruz!!!...”

Mahçupça son sözünü söyler Torlakon;

“Ne deseniz haklısınız, tüm kargalardan özür diliyorum…”

Kaygı

Filozof Torlakon’u hep bir koşuşturmaca ve tedirginlik içinde kaygılı gören bir dostu “Neye yetişme veya neyi kurtarma derdindesin?” diye sorar.

“Zaman hızla geçip gidiyorken, hiçbir işe yaramadan göçüp gitme kaygısı ve telâşı” diye cevaplar Torlakon.

“Daha neye yarayacaksın ki? Az bi’ deşil hele, içinden neler dökülecek” der dostu.

Başlar dökülmeye Torlakon:

Birgün rüyâda kendimi bir mezarda buldum. Toprak bir mağaranın içindeydim ve giriş kısmından dışarıya bakıyordum. Aydınlık ve yeşillik bir alan görünüyordu. Ağrı, sancı, açlık veya susuzluk hissi taşımıyordum. Böyle bir durum, benim pek de zararlı biri olmadığımı gösteriyordu… Etrâfı onca dikkâtle izlememe rağmen hiçbir canlı varlığın olmayışı, beni adamakıllı bunaltıyordu. Çünkü, duygularımı paylaşabileceğim hiçbir ruh orada hissedilmiyordu. Bu da benim pek işe yarar biri olmadığımı gösteriyordu. Orada arkadaşsız, yoldaşsız kalış ne kadar da bunaltı veriyordu. “Allah’ım bu hâl daha ne kadar zaman sürüp gidecek?” diye kendikendime sızlanıyordum…

Oysa ben dünyadayken yalnızlıkların adamıydım. Kendime ayak uyduracak kimseyi pek bulamadığım için genellikle tek başıma takılır, inzivâya çekilir, tefekküre dalardım. Çölde bile kalsam, kertenkeleleri, böcekleri, fâreleri kendime arkadaş edinir; insanların yokluğunu pek de aramazdım. Oysa mezarda arkadaş edinip, söyleşip hâlleşebileceğim bir böcek bile yoktu. Dünyâdaki yalnızlıklar beni pek etkilemezken, mezardaki pek yaman koydu…

Evet. Dünyadayken bir işe yaramış olsaydım, yaptığım iyilikler yanıma yoldaş olurdu. “İnsanların en hayırlısı, insanlara faydalı olandır” diye buyuruyor peygamberimiz. Belki de ben yine hiçbir işe yaramadan göçüp gideceğim. Fakat en azından o niyeti yüreğimden hiç çıkarmadan koşturup çırpınıp duracağım. Hiçbir işe yaramayan bir miskinin niyeti, belki de mezarda “Yunus gibi görünüp” yoldaş olacak…

Esen kalsın kavim kardaş…

Günün sözü:

“Nefesi olmak istiyorum, kâlbi vatan için atanın

Sesi olmak istiyorum, toprakta kefensiz yatanın”(Filozof Torlakon)