"KAVGANIN ORTASINDA DÜŞÜNÜLMEZ!..." (Torlakon öğretisi)

Beni çok seven bu arkadaşımın; "Temizdir ve çok iyi bir antiemperyalisttir." diyerek kefil olması sayesinde onu ziyaret edebiliyordum.

Yerden göğe kadar haklıydı arkadaşım. O tarihlerde adamakıllı da temiz(?) sayılırdım.
Çiçeği burnunda bir gerilla teorisyeni olarak her gün buz gibi suyun altında idman yapıyordum.
Uygun olmayan ortamlarda da tuvaletteki musluk suyuyla duşumu alıp kendimi üşütüyor ve dayanım kazanmaya çalışıyordum.
Aslında beni buna sürükleyen gerçek sebep de, ilk geçirdiğim hastalığın, soğuktan donma sonucu olmasıydı.
Emperyalizmin her türlüsüne şiddetle karşı olduğum da kesinlikle doğruydu.
Ülkenin oniki Eylül darbesine doğru dörtnala yol aldığı netameli günlerden biriydi.
Böyle bir günde, bir örgütün yuvalandığı yerde "Tam da benlik olan bir eğlence" tiyatro filan mıydı acaba?...
Çok geniş bir bodrum kata indik. Burası koca şehrin göbeğinde etrafa ses yansıtmayacak bir eğitim yeriydi ve etrafta eğlenceyi çağrıştıracak her hangi bir şey de görülmüyordu.

Boynunda hakem düdüğü taşıyan birisi ortaya geldi ve kalabalığı alana konuşlandırdıktan sonra derslere başladı;
"Üniversite salonunda duran sandalye, bir tekme darbesiyle nasıl sopaya çevrilir?"
"Koridorlarda saldırı ve kaçışlarda izlenecek yollar nasıl olmalıdır?"
"Sokak kavgalarında karşılaşılabilecek kelek durumlara karşı hareket tarzı ve iz kaybetme?"
"Bir yandan adam döverken, öte yandan da (İMDAT POLİİİS!...) diye bağırmanın ehemmiyeti?"
"-Yoldaş- polislerle dayanışma içinde, diğer polislerin darp edilip silahlarının alınması?"
Vs. vs...
Ardından, cesaret ve dayanım artırmaya yönelik kavga eğitimine geçildi.
Önce üçerli gruplar oluşturup bir düdük sesiyle birbirimize vuruşturdu organizatör(?).
İlk defa gördüğüm bu şahısları hafızamda tutmam zor olmadığı için ilk raundu hasarsız olarak atlattım.
Daha sonra altışarlı gruplar vuruşturuldu birbiriyle. Ortalık toz duman birbirine karışmışken önüme çıkan şahsın "Bizden mi?" olup olmadığını düşündüğüm anda sağ kulağımın üstüne nereden geldiğini anlamadığım çok şiddetli bir darbe aldım. Darbenin etkisiyle bozulan dengemi yeniden kazanana kadar beş altı darbenin daha kaportamda patlamasına engel olamadım. :-(

Hiç hoşuma gitmeyen bu ikinci raund bana çok önemli bir ders vermişti;
"KAVGANIN ORTASINDA DÜŞÜNÜLMEZ!."(Torlakon öğretisi)
Onikişerli grupların kapıştırıldığı üçüncü raunda bu öğretinin klavuzluğunda çıkmıştım.
Hem üstelik (Bizden mi - değil mi?) diye kafa yormak da ne demek oluyordu. Bunların hepsi de (Memleketi kurtarmaya çalışan) bizim kızanlardı işte. Hilâl yerine orak, yıldız yerine de çekiçten hoşlandırılıyorlardı sadece.

Tahmin edileceği üzere bu raund oldukça eğlenceli geçmişti. :-)
Hele içlerinde papaz sakallı biri vardı ki, yediği dayakla örgütçü olduğuna da, anasından doğduğuna da pişman olmuştu herhalde...

Konunun özü; maça, iki düdük sesi arasında ne yapacağınıza kesin kararlı olarak çıkmanızdı...
Ve asıl püf noktası da "DÜDÜK"ü kimin çaldığının iyi algılanması gerektiğiydi...
Peki bütün bunları niye anlattım?...
Bölgemiz büyük bir hızla yangın yerine çevrilmeye çalışılıyor.
Siyonist - Evangelist ve Anglikanist çete üçlüsü, ulusal çıkarları(?) doğrultusunda bölgemizi hızla işgal edip yerleşiyorlar.

Ulusal çıkarlar, ulusları insanlıktan çıkarmaktadır. Zaten insan olmayan ulusları ise…

Bunların dost, müttefik ve hatta insan olarak algılanması bile akıllara zarardır. Çünkü, bunların hayatları yalandır...
Türk insanından gerçekleri gizleyerek bunlara yardım ve yatakçılık yapmak demek; Türkiye Cumhuriyeti'nin sonunu getirmek demektir.

Savaşlar, işgaller ve karşılığı olmayan dolar zenginliğinin içinin boşalmasıyla çöküşün eşiğine gelen ABD Ekonomisi, Ortadoğu'nun enerjisine hakim olamadığı takdirde batacağını ve hoyratça tüketmeye alışık bir toplumun birbirine gireceğini çok iyi biliyor.

Sırada İran işgali ve parçalanması var. Bunun için Türkiye'den yardım ve yataklık talep ediliyor.
Hatta bazı düşünce özürlülere, bu parçalanmanın ardından "Büyük Azerbaycan"ın kurulacağını bile söyletiyorlar...
Gerçeklere şöyle bir göz atacak olursak:
Türkiye güçlü olduğu dönemde bile iki helikopter gönderip yardımcı olamadı, Ermeni katliamına uğrayan Azeri kardeşlerine.
Türkiye güçlü olduğu dönemde sahip çıkamadı Ebulfeyz Elçibey'e.
Böylelikle beşte bire indi Bakü-Tiflis-Ceyhan boru hattından Türkiye'nin alacağı pay.
Ülkenin kurum ve kuruluşları alelacele yok pahasına satılmış.
Hal böyleyken bile borç miktarı 350 milyar dolara yükselmiş.
İşsizlik hat safhada ve üstüne üstlük de terör hortlatılmış.
Ülke insanının verecek canından başka bir şeyi kalmamış...
Müttefik ve dostlarımızın(!) organize edip desteklediği bölücü terör yüzünden harcanmış 150 milyar dolar.
Ve hala Türkiye ekonomisini kemirmeye ve ülke insanını canından bezdirmeye devam ediyor.
Elebaşları, devlet elinden maaş alıp, ihale alıp, konser düzenleyip semirmeye devam ederken, her türlü ortamda rest çekmeye devam ederken, Devletin adam yerine koyup şımarttığı Talabani ve Barzani adlı siyasi hahişeler meydan okumaya devam ederken; dağdaki ayaktakımının peşine gönderiliyor yüzbinlerce vatan evladı. Pusuların, mayınların, tuzakların ve kalleşliklerin üstüne sürülüyorlar.